سر مویی سر عالم ندارم


چه عالم چون سر خود هم ندارم

چنان گم گشته ام از خویش رفته


که گویی عمر جز یک دم ندارم

ندارم دل بسی جستم دلم باز


وگر دارم درین عالم ندارم

چو دل را می نیابم ذره ای باز


چرا خود را بسی ماتم ندارم

بحمدالله که از بود و نبودم


اگر شادی ندارم غم ندارم

چه می گویم که مجروحم چنان سخت


که در هر دو جهان مرهم ندارم

جهانی راز دارم مانده در دل


که را گویم چو یک محرم ندارم

حریفی می کنم با هفت دریا


ولیکن زور یک شبنم ندارم

بسی گوهر دهد دریام هر دم


ولی چون ناقصم محکم ندارم

اگر یک گوهر آید قسم عطار


به قدر از هر دو کونش کم ندارم